عابد عمر کا منفرد اسلوب میں لکھا ہوا پنجابی کلام

غزل نمبر : 1

نکی جئی اک بُھل تے میں

یاداں دی کُلبُل تے میں

ڈِگن والے ہو گئے آں

وچ اڈیکاں پُل تے میں

اوہلا کیتا ہاسے نے

انج جانا سی رُل تے میں

لگیا نا کوئی گاہک مرا

تکڑی جاندا تُل تے میں

چانن فر وی ہویا نئیں

ایویں ہویا گُل تے میں

سوہنے مکھڑے وکدے رہن

دے نئیں سکدا مُل تے میں

عشق شکنجے چھڈیا نئیں

کیتی سی ہِل جُل تے میں

اوپرا اوپرا لگدا سی

بیٹھا اپنے قُل تے میں

اکو  جنا سڑدے رہے

اپنی اگ وچ چُل تے میں

اکو جہے ای لگدے آں

عابد سکیا پُھل تے میں

عابد عمر

غزل نمبر : 2

سانوں بے رخیاں دے غم نیں

لوکاں نوں کج ہور وی کم نیں

دکھڑے بھانویں مار مکائے

پر اکھاں تے ہن وی نم نیں

اوتھے کون انسان بنے گا

جتھے چلدے وسکی رم نیں

ہٹدے نئیں اس یاد دے دورے

وڈے عالماں کیتے دم نیں

جان غلامی کسراں چھڈے

بوہتے سِر تے ہن وی خم نیں

تاہیوں میں تہذیب نئیں بھلیا 

اندر پچھلیاں پیڑھیاں ضم نیں

دکھ گنتی توں باہر سی عابد

ایسے لئی ویچے لم  سم  نیں

عابد عمر

غزل نمبر : 3

کیہ کہنا ایں ، پیار دے وچ کجھ کر نہ جائیے؟ مر نہ جائیے؟

دکھ دنیا دے اپنے دل تے جر نہ جائیے؟ مر نہ جائیے؟

ٹبیاں مار کے نہراں دے وچ تردے رہے آں ، ڈردے رہے آں

آخری واری پکے پکے تر نہ جائیے؟ مر نہ جائیے ؟

اکو واری یار تھکیواں لاہ نہ لئیے؟ ، ساہ نہ لئیے؟

جت دے جت دے جان کے ایویں ہر نہ جائیے؟ مر نہ جائیے؟

بالاں نے تے روٹی روٹی کردے ہونا ، فر نئیں سونا 

سوچ رہے نیں ماپے اج فر گھر نہ جائیے؟ مر نہ جائیے؟

موت دے مسلے سن سن گُھنے ہو جانے آں، سو جانے آں

 اس ہونی توں عابد اک دن ڈر نہ جائیے؟ مر نہ جائیے؟

عابد عمر

غزل نمبر 4

درداں کولوں جان چھڈائیے ، کتھے جائیے؟

کسراں دل دے روگ مکائیے ، کتھے جائیے؟

باپو نے تے جنت وچ گھر جا ملیا اے

ہن فر توئیوں دس دے مائیے کتھے جائیے

حاکم ایہہ گل روز ای کہندا تھکدا نئیں

بھکھاں کٹیے، نہ گھبرائیے ؟ کتھے جائیے؟

جتھے امن سکون ، محبت لبھدے ہوون

جتھے رج کے روٹی کھائیے، کتھے جائیے؟

ہتھ ای دھو کے ساڈے پچھے پے گئی ایں

چھڈ دے پچھا ، ہور برائیے ، کتھے جائیے؟

ساہواں دے وچ پیڑاں رچیاں ہوئیاں نیں

کنوں اپنا حال سنائیے ، کتھے جائیے؟

کون سیہانے ایتھے عابد ورگیاں نوں

کسراں ہُن پہچان کرائیے ، کتھے جائیے؟

عابد عمر